Τ’ ασημένιο φεγγάρι,
στρογγυλό σαν μπαλόνι,
δέσαν κάτι φαντάροι,
με μιας μπότας κορδόνι.
Να το βάλουν στην πύλη,
που περνούν τα καμιόνια,
λυπημένο καντήλι,
σκαλωμένο στα κλώνια.
Να το βλέπουν οι ξένοι,
πάνω ’κεί, κάθε βράδυ,
με κρασί απ’ το βαγένι
και γλυκό παξιμάδι.
Τα κορίτσια της πόλης,
που πάν’ στους αλφαμίτες,
να το φτάνουνε μόλις,
σαν ψηλώνουν στις μύτες.
Και μετά, στο στρατώνα,
να κοιμούνται μαζί τους,
καλοκαίρι, χειμώνα,
μια στιγμή απ’ τη ζωή τους.
Π.Θ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου