Κοιτάζοντάς σε,
μακριά που θα ’σαι,
θ’ αναρωτιέμαι.
Γι’ αυτό το ψέμα,
πικρό σαν αίμα,
αν φταίω ή φταίμε.
Στο παραθύρι,
που θα ’χω γείρει,
θα συλλογιέμαι.
Βαριές οι νύχτες
και λεν οι δείχτες,
«λησμόνησέ με».
Λευκή σαν χιόνι,
του νου μου αφιόνι,
πώς τρέμω, ιδέ με.
Κι έλα κοντά μου,
στην αγκαλιά μου
κι αγάπησέ με.
Π.Θ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου