Και ξαφνικά, στάθηκες μπροστά μου γυμνή.
Με πρόσωπο άλλης, στον καθρέφτη.
Και ξαφνικά, θάμπωσαν άστρα κι ουρανοί
κι έγινες ένα φως που πέφτει…
Ως κι η σελήνη πια, δε γελούσε στη γη.
Γυναίκα νιώθοντας κι εκείνη.
Ως κι η σελήνη, λες κι είχε βρει στη σιγή,
το μαγικό της, να ομορφύνει…
Και μήτε καν, είχες βυθιστεί στο κρασί.
Ούτε και ζάλη σε κρατούσε.
Και μήτε καν, κρύφτηκες στα πέπλα σου εσύ,
για να μη δω, θλιμμένη που ’σαι…
Μονάχα να, τραγούδησες μ’ άλλη φωνή.
Με πρόσωπο άλλης, στον καθρέφτη.
Μονάχα να, φτερούγισες πιο ζωντανή,
κει, που κανείς δεν τ’ ονειρεύτη…
Π.Θ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου