Στο σώμα σου, βρήκα μια βρύση,
που όταν διψώ, θα με δροσίσει.
Στο σώμα σου, βρήκα μια αλήθεια,
κοκκινοκέρασα δυο στήθια.
Τα καλοκαίρια μοιάζουν αιώνες,
δεν έχει χιόνια και χειμώνες.
Τ’ αστέρια σκύβουν, να τ’ αγγίξεις
κι ούτε σταλιά της μαύρης πλήξης.
Μια μουσική μού φέρνει πόνο,
λίγο αν μού φύγεις, πώς κρυώνω!
Μα με κρατάς στην αγκαλιά σου
και γίνομαι καλά, κοντά σου.
Ένα φεγγάρι σαν μπαλόνι,
μας ραίνει μ’ ασημένια σκόνη.
Κι είμαστε μόνοι στον πλανήτη,
μπρος στο ζωγραφιστό μας σπίτι.
Π.Θ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου