Σία τα κουπιά

Αρμενίζω στα πέλαγα,
μού ’πες «γεια σου» και γέλαγα…
Στο κατάρτι γαντζώνομαι,
τα πανιά μου με πείσμα φυσώ!

Τα λουλούδια μαδήσανε,
πόσο λίγο κρατήσανε…
Χρόνους τώρα πληγώνομαι,
σαν τυφλός που βαστά έναν πυρσό!

Α, ποια μοίρα, μας μοίρανε;
Το καράβι μου φύρανε…
Το μπατσίζουν τα κύματα
και λιμάνι δε φαίνεται πια!

Μήτε η μέρα ξημέρωσε,
μα, για κοίτα που μέρωσε…
Κόσμος βγαίνει απ’ τα μνήματα,
ήρθα αγάπη μου!... Σία τα κουπιά!

Π.Θ.Τ.

Πεταλούδα

Μπήκες μέσα στο κουκούλι και μεγάλωσες,
με τις κάμπιες που ’χες φίλες, πικρομάλωσες,
τα φτερά των πεταλούδων, χρυσοφόρεσες,
πάν’ απ’ τα κλωνιά, τον κόσμο, να δεις μπόρεσες.

Χύθηκες στα περιβόλια, τ’ άνθια τρύγησες,
όλα τ’ άγνωρα, τα πρώτα, διπλοξήγησες,
με καινούργιες ερωτήσεις, όμως, γέμισες
και σ’ εχθρούς ενάντια, νέους, επολέμησες.

Σύρθηκες στης γης το χώμα και λαβώθηκες,
απ’ του γίγαντα το πέλμα, μόλις σώθηκες,
εκτινάχτηκες σ’ αιθέρες, βρήκες σύννεφα
και συλλάβισες την νότα, που δεν είναι φα.

Άκουσες της γης το χτύπο που λιγόστεψε,
ένα δάκρυ σου που βγήκε, ο ήλιος το ’στεψε,
στάλαξε σαν δρόσο κάτω, δέντρο πότισε,
πούθε είσαι και πού πηγαίνεις, δε σε ρώτησε.

Τώρα, ένα κουκούλι ψάχνεις υπεράνθρωπο,
για να μπεις και να σε κάνει σαν τον άνθρωπο,
να πιστεύεις σε θρησκείες και παπαδαριό,
να χτυπάς στις εκκλησίες το καμπαναριό.

Π.Θ.Τ.

Ταξιδεύω

Ταξιδεύω… Δες με! Πάλι ταξιδεύω…
Ξαναφόρεσα τα ολόλευκα φτερά.
Μια καινούργια γη γυρεύω. Ταξιδεύω…
Μιαν ακόμα αχτή, σε πέλαγα βουερά.

Ω, οι Σειρήνες! Το τραγούδι τους με θλίβει…
Στο κατάρτι θα με δέσουν με σκοινί.
Οι Σειρήνες μουσκεμένες ως την ήβη,
θα μού κλέψουν τα φτερά μου για πανί.

Απ’ του Κύκλωπα το χέρι θα βουλιάξω…
Απ’ το βράχο θα ’ξοκείλω, που πετά.
Και θα φύγω κολυμπώντας ως την Νάξο
κι απ’ την Νάξο, πέρα για το Γαλατά…

Θα γυρίσω με στεφάνι στα μαλλιά μου…
Θα γυρίσω μ’ ένα αγκάθι στην καρδιά.
Θα κοιμάσαι μόνη κι έρημη εδώ χάμου…
Μες στο κάστρο, που ’χω χάσει τα κλειδιά.

Μ’ ένα δάκρυ θα κοιμάσαι μαραμένο…
Με χαμόγελο στα χείλια τα σμιχτά.
«Δεν παντρεύτηκα», θα πεις, «σε περιμένω»
και για σένα, κάθε νιος θα ξενυχτά…

Θα θρηνούν σπαραχτικά τόσοι μνηστήρες…
Με τα ξίφη καρφωμένα καταγής.
Κι οι περέτρες θ’ σ’ ανοίγουνε τις θύρες,
ξαπλωμένη σ’ άσπρο φέρετρο να βγεις.

«Ξύπνα, αγάπη μου, να δεις τι σού ’χω φέρει…
Δαχτυλίδια, π’ ούτε απόχτησες ποτές.
Διαμαντόπετρες, από τα ξένα μέρη
και τις ρίμες, π’ αγαπήσαν ποιητές»!

Π.Θ.Τ.

Όμορφη, παράξενη μορφή

Όμορφη, παράξενη μορφή,
τρέμεις απ’ τα νύχια ως την κορφή.

Κόκκινα τα ρούχα που φοράς
και δικός σου ο νότος κι ο βορράς.

Πες μου, ποιος σε λάβωσε και πού
κι άλλο δεν αντέχεις του λοιπού.

Μόν’ χαζεύεις τ’ άστρα στο βυθό
κι ύστερα βουτάς, να φοβηθώ.

Π.Θ.Τ.

Σ' αγαπώ

Σ’ αγαπώ, αγαπημένη
κι απ’ το φως μαγεμένη,
της καρδιάς μου είσ’ εσύ η καινούργια αυγή!
Το χρυσό ουράνιο τόξο,
που βαθιά θα επιδιώξω,
να το κάνω να φέξει όλη τη γη!

Ζεστασιά σε τυλίγει,
στου χειμώνα τα ρίγη
κι η ματιά σου, μια θάλασσα πλατιά!
Λίγο αν στο άπειρο στρέφει,
να, της θλίψης τα νέφη,
στη μ’ αστέρια κατάσπαρτη νυχτιά!...

Π.Θ.Τ.

Αϊτή, Ιανουάριος 2010

Δυο αητόπουλα, δυο χρυσαητοί,
κινήσαν απ’ την Αϊτή,
να πάνε το μαντάτο,
σ’ όλου του κόσμου τις αχτές,
πως ο ήλιος δεν εβγήκε χτες
και τ’ άστρα πέσαν κάτω.

Φτάσαν στου Ουάσιγκτων τη γη
κι είχαν στα στήθια τους πληγή
και φύγαν για Λονδίνο
κι απ’ το Λονδίνο στο Καλαί,
με τις φτερούγες τους τις μπλε,
παντού σκορπώντας θρήνο.

Περάσαν κι απ’ τον Πειραιά,
πετώντας μόνοι κι αραιά
και ρίξαν το στεφάνι,
πλεγμένο μ’ άνθια των αγρών,
από τα χέρια κοριτσιών,
που η μάνα τους τα χάνει.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Απογοήτευση ερωτική

Το μαγεμένο βλέμμα σου,
το κόκκινο φιλί σου,
το βελουδένιο χάδι σου,
που πόθησα πολύ,
βάφτηκε με το γαίμα σου,
πνίγηκε στη χολή σου,
και δεν περνάει το βράδυ μου,
αγάπη μου, καλή.

Τα ρούχα μου θα βγάλω, να
κρυφτώ μες στην αυλή σου,
να βλέπει το φεγγάρι μου,
που τρέμω σαν πουλί
κι αν έχεις κάποιον άλλονα,
στην νύχτα τη θολή σου
και θέλει να σε πάρει μου,
με κόβεις σα γυαλί.

Τα λαγγεμένα λόγια σου,
τ’ ολόξανθο μαλλί σου,
τα φλογισμένα μάτια σου,
του ψέματος στολή,
θαφτήκανε στα υπόγεια σου,
ξεντύσου, ξεστολίσου
και ρίξε τα κομμάτια σου,
σε τούτο το σκαλί.

Π.Θ.Τ.

Σε κακοτράχαλα βουνά

Σε κακοτράχαλα βουνά,
θα βγω να σε ζητήσω
και στα πιο απόκρημνα γκρεμνά,
να σε γλυκοφιλήσω.

Τ’ άσπρα σου πέπλα θα βαστώ,
που κρέμονται στο χώμα
κι απ’ το ζεστό σου το μαστό,
γάλα θα στάζει ακόμα.

Θα σ’ ανεβάσω στα ψηλά,
που μήτ’ αητός διαλέγει,
το στόμα σου, που δε μιλά,
το δρόμο θα μού λέγει.

Μέσα στο φως των αστεριών,
ποτέ δεν σκοτεινιάζει,
των θαλασσών και των στεριών,
την όψη τους αλλάζει.

Μα, ω συμφορά! Δε μ’ αγαπάς,
γι’ άλλον πονείς και λιώνεις,
μόνη την πόρτα του χτυπάς
και διπλομανταλώνεις.


Π.Θ.Τ.