Οι γοργόνες

Στον ήλιο στεγνώναν γυμνά τα κορμιά τους,
γοργόνες δεν ήταν, κρυμμένες στους βάτους.

Ούτε άστρα απ’ το σέλας σε μήκη και πλάτια,
σαν φώτα μεγάλα, που μοιάζουν με μάτια.

Τον κρότο, τη λάμψη, την όψη τους είδα,
μια μέρα, με δίχως αγάπης ελπίδα.

Προσπέρασα κι είπα, «δεν είναι για μένα»
κι απέ, λυπημένος, θυμήθηκα εσένα.

Τα χάδια, το σώμα, την κορμοστασιά σου,
τ’ ατίθασο βλέμμα, τ’ αγκάθια φιλιά σου.

Πισάχναρο πήρα, το φως τους για να ’βρω,
μα βγήκα σε βράχο καμένο και μαύρο.

Χαμένες εκείνες· αλήθεια, πού πάνε;
Τα κύματα, ακόμα, ποιες ήταν ρωτάνε.

Κι αν ήταν νεράιδες, που ζούνε στα μάκρη
κι αν ήταν κορίτσια που κρύβουν το δάκρυ.

Στην μπανιέρα μου μπήκες

Στην μπανιέρα μου μπήκες,
μαζί λουστήκαμε
και μες στις σαπουνάδες,
αγκαλιαστήκαμε.

Εφιάλτης ήταν ίσως,
μάνα, την πάτησα,
κουράστηκα στη μάχη
και τα παράτησα.

Έξω απ’ το σπιτικό μας,
περνάνε τ’ άργανα,
ταχτάρισέ με πάλι,
μωρό στα σπάργανα.

Ο γύφτος ο αρκουδιάρης,
χτυπάει το ντέφι του
κι ο Θιος για να κοιτάξει,
μεριάει τα νέφη του.

Η μόνη αγάπη που ’χα,
μ’ άλλον κάνει έρωτα,
άλλονε βάζει μέσα
και μένα δε ρωτά.

Να, τρίψε μου την πλάτη,
με το σφουγγάρι σου,
μάνα, να καμαρώνεις,
το παλικάρι σου.

Π.Θ.Τουμάσης

Η βασίλισσα του Καρναβαλιού

Μιαν όμορφη κουκλίτσα,
μόλις εφτά χρονώ,
βασίλισσα την ντύσαν,
για τον καρνάβαλο.
Αυτή χορεύει σάμπα
χωρίς να σταματά
κι η δίνη τη ζαλίζει
και την παραπετά.

Ξάφνου, το κλάμα αρχίζει,
μπρος στ’ άγριο κοινό,
που κάνει να δακρύσει
και τον καρνάβαλο.
Τα μάγουλά του εκείνος
κρατώντας γελαστά,
γυρίζει και τής λέει,
στ’ αφτί ψιθυριστά:

«Βασίλισσά μου, δες με,
σε υπηρετώ πιστά,
γιατί μια τέτοια μέρα,
βάζεις τα κλάματα;
Μην ήσουνα βαρκούλα
που σπάσαν τα κουπιά,
μην κλαις που θα με κάψουν
και δεν αντέχεις πια»;

«Εγώ, καρνάβαλέ μου,
δεν κλαίω για σένανε
κι αν ήμουνα βαρκούλα,
κάλλιο ας με δένανε.
Η τιάρα τούτη φταίει,
που μού ’ρχεται στενή,
και μόλο της τ’ ασήμι,
σαν ψέμα είναι φτηνή».

Π.Θ.Τουμάσης

Σού 'κοψα λουλούδι

Σού ’κοψα λουλούδι,
κόκκινο σαν φλόγα,
σού ’γραψα τραγούδι,
που η καρδιά εμολόγα.

Φόρεσα στεφάνι,
μ’ αγκαθιές του κήπου,
για να πεις: «Τι κάνει;
Τού ’στριψε του τύπου».

Περπατώ στο δρόμο
και μιλώ για σένα,
κουβαλώ στον ώμο,
τα φιλιά σου, ένα-ένα.

Στο μετρό πηγαίνω,
να ’ρθεις σαν και πρώτα
και περνάει το τρένο,
μ’ όλα του τα φώτα.

Κάθε του βαγόνι,
κρύβει τη μορφή σου,
πότε φεύγεις μόνη,
πότε είμαι μαζί σου.

Π.Θ.Τ.

Η Λιάνα

Βράζει η Λιάνα, βράζει η Λιάνα
και στη βρύση τρέχει για να
πιει νερό κάτ’ απ’ τη βάνα,
σαν σκασμένη Βραζιλιάνα.

Μένει τόπλες και τσιτσίδι,
την πυρώνει ο ήλιος ήδη,
βάζει λάδι, βάζει ξύδι
και μυρίζει σαν κοψίδι.

Δίπλα της, στην παραλία,
ρίχνουν άγκυρα δυο πλοία,
το ’να λέγεται «Φιλία»
και το άλλο, «Μεγαλεία».

Πιάνονται στα χέρια οι μούτσοι,
άσπροι μούτσοι, μαύροι μούτσοι,
δεν τούς έμεινε παπούτσι,
είχανε μυαλό κουκούτσι.

Μείναν μόνοι οι καπετάνιοι,
στο μικρούτσικο λιμάνι,
άντρες ώριμοι και σπάνιοι,
τρών’ τη Λιάνα στο τηγάνι.

Π.Θ.Τ.

Κοιμάται ο νους

Κοιμάται ο νους στην έκταση της άμμου,
κοιμάται το κορίτσι μου, σιμά μου…
Με τα χρυσά μαλλιά της απλωμένα,
σ’ αστέγνωτα σεντόνια πτυχωμένα.

Κορμί γυμνό και βελουδένιο σώμα,
απ’ τη σιγή, πιο παγωμένο ακόμα…
Στον ουρανό, η σελήνη σπέρνει ασήμια
και στα βουνά τα μαύρα, κλαίν’ τ’ αγρίμια.

Βαμμένος με των αστεριών το θάμπος,
τής σιγοτραγουδώ, ν’ ακούσει σάμπως…
Και μια φωνή-λυγμός, στα δυο της στήθια,
«αγάπη μου», μού λέει, «δεν είν’ αλήθεια».

Τα ψέματα, για δες, όμορφα που ’ναι,
μ’ αρέσει να τ’ ακούω, στ’ αυτιά να ηχούνε…
Κι απ’ τα γλυκά, σμιχτά δικά της χείλια,
περσότερα ζητώ!... Εκατό και χίλια.

Κοιμάται η πολιτεία η βυθισμένη,
κοιμάται κι η μικρή μου αγαπημένη…
Με τα μελιά τα μάτια της κλεισμένα,
σε γάμου κλίνη, που ’τανε για μένα.

Π.Θ.Τ.