Τούτες τις μέρες, ραγίζω σαν πέτρα,
που πάγωσε στην ερημιά.
Τριγύρω μου κόσμος πολύς, στα δυο μέτρα,
μα βοήθεια δε βρίσκω καμιά.
Κι έρχονται νύχτες, π’ αγέρας σφυρίζει
και μπαίνει απ’ τις χαραγματιές.
Με παίρνει, με σέρνει και με στροβιλίζει,
να βγω στ’ Α-Γιαννιού τις φωτιές.
Άκου το γέλιο τους, άκου το γλέντι,
τον ατίθασό τους χορό.
Όλοι με λένε χορευτή και λεβέντη
κι εγώ να χαρώ δεν μπορώ.
Τέτοιες στιγμές, σκαρφαλώνω στις μύτες,
των ακροδαχτύλων του νου.
Και των νεφώνε μισανοίγω τις σήτες,
να δω λίγο μπλε τ’ ουρανού.
Έχει καιρό μαρμαρώσει η καρδιά μου
και λείπεις στη χώρα σου, εσύ.
Ραφτάδες σού ράβουν τα πέπλα του γάμου
και νάνοι σού φέρνουν κρασί.
Π.Θ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου