Σε κακοτράχαλα βουνά,
θα βγω να σε ζητήσω
και στα πιο απόκρημνα γκρεμνά,
να σε γλυκοφιλήσω.
Τ’ άσπρα σου πέπλα θα βαστώ,
που κρέμονται στο χώμα
κι απ’ το ζεστό σου το μαστό,
γάλα θα στάζει ακόμα.
Θα σ’ ανεβάσω στα ψηλά,
που μήτ’ αητός διαλέγει,
το στόμα σου, που δε μιλά,
το δρόμο θα μού λέγει.
Μέσα στο φως των αστεριών,
ποτέ δεν σκοτεινιάζει,
των θαλασσών και των στεριών,
την όψη τους αλλάζει.
Μα, ω συμφορά! Δε μ’ αγαπάς,
γι’ άλλον πονείς και λιώνεις,
μόνη την πόρτα του χτυπάς
και διπλομανταλώνεις.
Π.Θ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου