Τα ρόδα στην αυλή, τα μυστικά τους λεν.
Η ανάσα τους βαθιά, σαν ευωδιά απλώνει.
Για τη βασιλοπούλα την ωραία, που δεν
αγάπησε κανένας κι ο καημός λιώνει…
Σαπφώ, ποιήτρια πάθους και πόθου μαζί,
βγες στο παράθυρό σου και συ, λιγάκι.
Τους στρατιώτες να δεις, με στολές φανταιζί,
καθένας κι ένα πιόνι παρτίδας σκάκι.
Σκληρούς κανόνες έχει, να τα χάνει ο νους,
τούτη η μυσταγωγία, π’ άρχισες η ίδια
Τους αξιωματικούς σου τους αληθινούς,
καλόπιασε με βέρες και δαχτυλίδια!
Χαμένη ζωή κι εφάμαρτη!... Στο παραβάν,
οι αδικοσκοτωμένοι το θρήνο σέρνουν.
Το βασιλιά το Φάοντα, στους πύργους πάν’…
Κι οι ιππείς τίποτα τώρα δεν καταφέρνουν.
Στο Ιόνιο βγαίνεις, με σκάφος μυτιληνιό,
το φως να κυνηγήσεις, σ’ άσπρο ακρωτήρι.
Μα ο ήλιος, ακατανίκητος στον ουρανό,
μ’ αχτίδες σ’ αιχμαλωτίζει, προτού να γείρει.
Κοιμήσου κορασίδα κι ο ύπνος σού πάει.
Τ' αγόρια όλα, όσα σένα θέλησαν, πνίχ’ τα,
στ’ Αχέροντα το γοερό ρέμα, π’ αργοκυλάει,
τους νεκρούς του κουβαλώντας, μέρα νύχτα…
Π.Θ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου