Δεν μπορώ να πω

Κι αν για τον έρωτα μου δεν μπορώ να πω…
αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου,
για τα χείλη,
για τα μάτια.
Όμως το πρόσωπο σου που κρατάω μες την ψυχή μου
ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες το μυαλό μου
ημέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρα μου
ταις λέξεις και ταις πράξεις πλάθουν και χρωματίζουν
σ' όποιο θέμα κι αν περνώ, όποια ιδέα κι αν λέγω…

Κ. Π. Καβάφης

Σονέτο XLIII

Σ’ αγαπώ στο βάθος, πλάτος και ύψος
που η ψυχή μου δύναται να φτάσει, σαν ψάχνει αόρατη
να βρει το τέλος του Είναι και της Χάρης της ιδανικής.
Σ’ αγαπώ στο επίπεδο της ταπεινότερης
καθημερινής ανάγκης, κάτω απ’ τον ήλιο ή του κεριού το φως.
Σ’ αγαπώ ελεύθερα, όπως παλεύουν οι άντρες για το Δίκιο.
Σ’ αγαπώ αγνά, όπως απεχθάνονται τον Έπαινο.
Σ’ αγαπώ με το πάθος που έντυνα
παλιά τις λύπες μου και με την πίστη
των παιδικών μου χρόνων.
Σ’ αγαπώ με μιαν αγάπη που νόμιζα πως έχασα
μαζί με τους χαμένους μου αγίους - σ’ αγαπώ με την ανάσα,
τα χαμόγελα, τα δάκρυα όλης της ζωής μου! - και αν ο Θεός ορίσει
θα σ’ αγαπώ περισσότερο μετά το θάνατο.

Ελίζαμπεθ Μπάρρετ Μπράουνιγκ

Ταξίδι ερωτικό

Ένα ταξίδι ερωτικό,
στης ηδονής τον κήπο,
γυμνές κοπέλες τρέχουνε
κι άγουρα αγόρια, πλήθη.
Σε μονοπάτι μυστικό,
χάνει η καρδιά το χτύπο,
πλάι σε νερά που βρέχουνε
μιας κόρης τ’ άσπρα στήθη.

Λουλούδι μου μυριστικό,
μού λείπεις, δε σού λείπω,
ποια χείλη τώρα σ’ έχουνε,
σε ποιας καρδιάς τα βύθη;
Παραπονιέσαι, δε σ’ ακώ,
πονάς, σ’ εγκαταλείπω,
αντέχει αυτούς π’ αντέχουνε,
η φυλακή που εστήθη.

Είναι πικρό κι είναι γλυκό
κι έχει δικό του τύπο
κι όλοι σ’ αυτό προστρέχουνε
γιατί μπορεί και πείθει.
Ένα ταξίδι ερωτικό,
στης ηδονής τον κήπο,
τ’ άστρα απ’ τη γην απέχουνε,
όσο ένα παραμύθι.

Η νέγρα Μαίρη

Με μια θαμπή φωτογραφία μου στο χέρι,
κατέβηκε στην προκυμαία η νέγρα Μαίρη.
Από την Αφρική το πλοίο την έχει φέρει
κι ούτε με γνώρισε ποτέ κι ούτε με ξέρει.

Έχει φτωχούς ανθρώπους στα δικά της μέρη,
πολλοί δεν προλαβαίνουν καν να γίνουν γέροι.
Πήγα, λοιπόν, σ’ ένα γραφείο στο Κρυονέρι,
για να μού βρουν κοπέλα που να μ’ ενδιαφέρει.

Τα χρόνια φεύγουν, σαν ξερόφυλλα στ’ αγέρι
γι’ αυτό κι εγώ, μια μαύρη διάλεξα για ταίρι.
Απ’ τη φωτιά για να σωθεί κι απ’ το μαχαίρι,
υπό συνθήκες άλλες, άτυχη «από χέρι».

Τι με πειράζει, που τη γλώσσα μου δεν ξέρει;
Από πολλές πλευρές, ετούτο με συμφέρει.
Μ’ ένα μονόπετρο που φτιάξαν καλογέροι,
θα την αρραβωνιάσω, μέρα μεσημέρι.

Και θα φροντίζει εμένα κι όλο μου τ’ ασκέρι
και θα μ’ ευγνωμονεί χειμώνα καλοκαίρι.
Θα ’ναι πιστή, πολύ πιστή, από ανάγκη εν μέρει
και μες στο σπίτι μου θα λάμπει σαν αστέρι.

Σεις

Σεις – η γλυκιά η μορφή σας!
Πώς σας φωνάζουνε;
Με θέλγουν οι οφθαλμοί σας,
που μ’ άστρα μοιάζουνε.

Στη γη, καθένας άλλος,
θα ’στεργε να ’χει το,
το αστείρευτό σας κάλλος,
το ακαταμάχητο.

Να με καταδεχτείτε,
δεν τ’ ονειρεύτηκα
κι όλα τριγύρω – δείτε!
Φαντάζουν ψεύτικα.

Χρυσό ’ναι το φεγγάρι,
τούτης της θάλασσας,
σαν το μαργαριτάρι,
μέσα στη σάλα σας.

Παρακαλώ σας, μόνο
– φιλώ το χέρι σας,
πείτε μου, γιατί κρυώνω,
εδώ στα μέρη σας;

Κι ενώ πολύ ψηλά ’ναι,
το θάμβος διάπυρο,
φιγούρες μού μιλάνε,
σαν βρέφος άπειρο.

Μ’ αυλούς με ταχταρίζουν,
στα πανηγύρια τους,
με χάδια με κοιμίζουν,
στα κοιμητήρια τους.

Σεις – η γλυκιά μορφή σας!
Ποιο φέρετε όνομα;
Τιάρα στην κεφαλή σας,
που φέγγει αυτόνομα.

Σέξι

Σε ξέρω· είσαι πιο σέξι,
σηκώνεσαι απ’ τις έξι,
όταν κοιμάμαι εγώ.

Γυρίζεις στα δωμάτια,
μα με κλειστά τα μάτια,
πώς θέλεις να σε δω;

Τις νύχτες, το ταβάνι
κοιτώ και δε μού κάνει
καρδιά να κοιμηθώ.

Μα μόλις ξημερώσει,
νιώθω μια νύστα τόση,
να πέσω στο βυθό.

Μού λείπεις, δε σού λείπω,
σ’ αναζητώ στον κήπο,
σε ψάχνω στο στενό.

Γέμισαν από σένα,
λεωφορεία και τρένα
κι οι δρόμοι που περνώ.

Οι γοργόνες

Στον ήλιο στεγνώναν γυμνά τα κορμιά τους,
γοργόνες δεν ήταν, κρυμμένες στους βάτους.

Ούτε άστρα απ’ το σέλας σε μήκη και πλάτια,
σαν φώτα μεγάλα, που μοιάζουν με μάτια.

Τον κρότο, τη λάμψη, την όψη τους είδα,
μια μέρα, με δίχως αγάπης ελπίδα.

Προσπέρασα κι είπα, «δεν είναι για μένα»
κι απέ, λυπημένος, θυμήθηκα εσένα.

Τα χάδια, το σώμα, την κορμοστασιά σου,
τ’ ατίθασο βλέμμα, τ’ αγκάθια φιλιά σου.

Πισάχναρο πήρα, το φως τους για να ’βρω,
μα βγήκα σε βράχο καμένο και μαύρο.

Χαμένες εκείνες· αλήθεια, πού πάνε;
Τα κύματα, ακόμα, ποιες ήταν ρωτάνε.

Κι αν ήταν νεράιδες, που ζούνε στα μάκρη
κι αν ήταν κορίτσια που κρύβουν το δάκρυ.

Στην μπανιέρα μου μπήκες

Στην μπανιέρα μου μπήκες,
μαζί λουστήκαμε
και μες στις σαπουνάδες,
αγκαλιαστήκαμε.

Εφιάλτης ήταν ίσως,
μάνα, την πάτησα,
κουράστηκα στη μάχη
και τα παράτησα.

Έξω απ’ το σπιτικό μας,
περνάνε τ’ άργανα,
ταχτάρισέ με πάλι,
μωρό στα σπάργανα.

Ο γύφτος ο αρκουδιάρης,
χτυπάει το ντέφι του
κι ο Θιος για να κοιτάξει,
μεριάει τα νέφη του.

Η μόνη αγάπη που ’χα,
μ’ άλλον κάνει έρωτα,
άλλονε βάζει μέσα
και μένα δε ρωτά.

Να, τρίψε μου την πλάτη,
με το σφουγγάρι σου,
μάνα, να καμαρώνεις,
το παλικάρι σου.

Π.Θ.Τουμάσης

Η βασίλισσα του Καρναβαλιού

Μιαν όμορφη κουκλίτσα,
μόλις εφτά χρονώ,
βασίλισσα την ντύσαν,
για τον καρνάβαλο.
Αυτή χορεύει σάμπα
χωρίς να σταματά
κι η δίνη τη ζαλίζει
και την παραπετά.

Ξάφνου, το κλάμα αρχίζει,
μπρος στ’ άγριο κοινό,
που κάνει να δακρύσει
και τον καρνάβαλο.
Τα μάγουλά του εκείνος
κρατώντας γελαστά,
γυρίζει και τής λέει,
στ’ αφτί ψιθυριστά:

«Βασίλισσά μου, δες με,
σε υπηρετώ πιστά,
γιατί μια τέτοια μέρα,
βάζεις τα κλάματα;
Μην ήσουνα βαρκούλα
που σπάσαν τα κουπιά,
μην κλαις που θα με κάψουν
και δεν αντέχεις πια»;

«Εγώ, καρνάβαλέ μου,
δεν κλαίω για σένανε
κι αν ήμουνα βαρκούλα,
κάλλιο ας με δένανε.
Η τιάρα τούτη φταίει,
που μού ’ρχεται στενή,
και μόλο της τ’ ασήμι,
σαν ψέμα είναι φτηνή».

Π.Θ.Τουμάσης

Σού 'κοψα λουλούδι

Σού ’κοψα λουλούδι,
κόκκινο σαν φλόγα,
σού ’γραψα τραγούδι,
που η καρδιά εμολόγα.

Φόρεσα στεφάνι,
μ’ αγκαθιές του κήπου,
για να πεις: «Τι κάνει;
Τού ’στριψε του τύπου».

Περπατώ στο δρόμο
και μιλώ για σένα,
κουβαλώ στον ώμο,
τα φιλιά σου, ένα-ένα.

Στο μετρό πηγαίνω,
να ’ρθεις σαν και πρώτα
και περνάει το τρένο,
μ’ όλα του τα φώτα.

Κάθε του βαγόνι,
κρύβει τη μορφή σου,
πότε φεύγεις μόνη,
πότε είμαι μαζί σου.

Π.Θ.Τ.

Η Λιάνα

Βράζει η Λιάνα, βράζει η Λιάνα
και στη βρύση τρέχει για να
πιει νερό κάτ’ απ’ τη βάνα,
σαν σκασμένη Βραζιλιάνα.

Μένει τόπλες και τσιτσίδι,
την πυρώνει ο ήλιος ήδη,
βάζει λάδι, βάζει ξύδι
και μυρίζει σαν κοψίδι.

Δίπλα της, στην παραλία,
ρίχνουν άγκυρα δυο πλοία,
το ’να λέγεται «Φιλία»
και το άλλο, «Μεγαλεία».

Πιάνονται στα χέρια οι μούτσοι,
άσπροι μούτσοι, μαύροι μούτσοι,
δεν τούς έμεινε παπούτσι,
είχανε μυαλό κουκούτσι.

Μείναν μόνοι οι καπετάνιοι,
στο μικρούτσικο λιμάνι,
άντρες ώριμοι και σπάνιοι,
τρών’ τη Λιάνα στο τηγάνι.

Π.Θ.Τ.

Κοιμάται ο νους

Κοιμάται ο νους στην έκταση της άμμου,
κοιμάται το κορίτσι μου, σιμά μου…
Με τα χρυσά μαλλιά της απλωμένα,
σ’ αστέγνωτα σεντόνια πτυχωμένα.

Κορμί γυμνό και βελουδένιο σώμα,
απ’ τη σιγή, πιο παγωμένο ακόμα…
Στον ουρανό, η σελήνη σπέρνει ασήμια
και στα βουνά τα μαύρα, κλαίν’ τ’ αγρίμια.

Βαμμένος με των αστεριών το θάμπος,
τής σιγοτραγουδώ, ν’ ακούσει σάμπως…
Και μια φωνή-λυγμός, στα δυο της στήθια,
«αγάπη μου», μού λέει, «δεν είν’ αλήθεια».

Τα ψέματα, για δες, όμορφα που ’ναι,
μ’ αρέσει να τ’ ακούω, στ’ αυτιά να ηχούνε…
Κι απ’ τα γλυκά, σμιχτά δικά της χείλια,
περσότερα ζητώ!... Εκατό και χίλια.

Κοιμάται η πολιτεία η βυθισμένη,
κοιμάται κι η μικρή μου αγαπημένη…
Με τα μελιά τα μάτια της κλεισμένα,
σε γάμου κλίνη, που ’τανε για μένα.

Π.Θ.Τ.

Σία τα κουπιά

Αρμενίζω στα πέλαγα,
μού ’πες «γεια σου» και γέλαγα…
Στο κατάρτι γαντζώνομαι,
τα πανιά μου με πείσμα φυσώ!

Τα λουλούδια μαδήσανε,
πόσο λίγο κρατήσανε…
Χρόνους τώρα πληγώνομαι,
σαν τυφλός που βαστά έναν πυρσό!

Α, ποια μοίρα, μας μοίρανε;
Το καράβι μου φύρανε…
Το μπατσίζουν τα κύματα
και λιμάνι δε φαίνεται πια!

Μήτε η μέρα ξημέρωσε,
μα, για κοίτα που μέρωσε…
Κόσμος βγαίνει απ’ τα μνήματα,
ήρθα αγάπη μου!... Σία τα κουπιά!

Π.Θ.Τ.

Πεταλούδα

Μπήκες μέσα στο κουκούλι και μεγάλωσες,
με τις κάμπιες που ’χες φίλες, πικρομάλωσες,
τα φτερά των πεταλούδων, χρυσοφόρεσες,
πάν’ απ’ τα κλωνιά, τον κόσμο, να δεις μπόρεσες.

Χύθηκες στα περιβόλια, τ’ άνθια τρύγησες,
όλα τ’ άγνωρα, τα πρώτα, διπλοξήγησες,
με καινούργιες ερωτήσεις, όμως, γέμισες
και σ’ εχθρούς ενάντια, νέους, επολέμησες.

Σύρθηκες στης γης το χώμα και λαβώθηκες,
απ’ του γίγαντα το πέλμα, μόλις σώθηκες,
εκτινάχτηκες σ’ αιθέρες, βρήκες σύννεφα
και συλλάβισες την νότα, που δεν είναι φα.

Άκουσες της γης το χτύπο που λιγόστεψε,
ένα δάκρυ σου που βγήκε, ο ήλιος το ’στεψε,
στάλαξε σαν δρόσο κάτω, δέντρο πότισε,
πούθε είσαι και πού πηγαίνεις, δε σε ρώτησε.

Τώρα, ένα κουκούλι ψάχνεις υπεράνθρωπο,
για να μπεις και να σε κάνει σαν τον άνθρωπο,
να πιστεύεις σε θρησκείες και παπαδαριό,
να χτυπάς στις εκκλησίες το καμπαναριό.

Π.Θ.Τ.

Ταξιδεύω

Ταξιδεύω… Δες με! Πάλι ταξιδεύω…
Ξαναφόρεσα τα ολόλευκα φτερά.
Μια καινούργια γη γυρεύω. Ταξιδεύω…
Μιαν ακόμα αχτή, σε πέλαγα βουερά.

Ω, οι Σειρήνες! Το τραγούδι τους με θλίβει…
Στο κατάρτι θα με δέσουν με σκοινί.
Οι Σειρήνες μουσκεμένες ως την ήβη,
θα μού κλέψουν τα φτερά μου για πανί.

Απ’ του Κύκλωπα το χέρι θα βουλιάξω…
Απ’ το βράχο θα ’ξοκείλω, που πετά.
Και θα φύγω κολυμπώντας ως την Νάξο
κι απ’ την Νάξο, πέρα για το Γαλατά…

Θα γυρίσω με στεφάνι στα μαλλιά μου…
Θα γυρίσω μ’ ένα αγκάθι στην καρδιά.
Θα κοιμάσαι μόνη κι έρημη εδώ χάμου…
Μες στο κάστρο, που ’χω χάσει τα κλειδιά.

Μ’ ένα δάκρυ θα κοιμάσαι μαραμένο…
Με χαμόγελο στα χείλια τα σμιχτά.
«Δεν παντρεύτηκα», θα πεις, «σε περιμένω»
και για σένα, κάθε νιος θα ξενυχτά…

Θα θρηνούν σπαραχτικά τόσοι μνηστήρες…
Με τα ξίφη καρφωμένα καταγής.
Κι οι περέτρες θ’ σ’ ανοίγουνε τις θύρες,
ξαπλωμένη σ’ άσπρο φέρετρο να βγεις.

«Ξύπνα, αγάπη μου, να δεις τι σού ’χω φέρει…
Δαχτυλίδια, π’ ούτε απόχτησες ποτές.
Διαμαντόπετρες, από τα ξένα μέρη
και τις ρίμες, π’ αγαπήσαν ποιητές»!

Π.Θ.Τ.

Όμορφη, παράξενη μορφή

Όμορφη, παράξενη μορφή,
τρέμεις απ’ τα νύχια ως την κορφή.

Κόκκινα τα ρούχα που φοράς
και δικός σου ο νότος κι ο βορράς.

Πες μου, ποιος σε λάβωσε και πού
κι άλλο δεν αντέχεις του λοιπού.

Μόν’ χαζεύεις τ’ άστρα στο βυθό
κι ύστερα βουτάς, να φοβηθώ.

Π.Θ.Τ.

Σ' αγαπώ

Σ’ αγαπώ, αγαπημένη
κι απ’ το φως μαγεμένη,
της καρδιάς μου είσ’ εσύ η καινούργια αυγή!
Το χρυσό ουράνιο τόξο,
που βαθιά θα επιδιώξω,
να το κάνω να φέξει όλη τη γη!

Ζεστασιά σε τυλίγει,
στου χειμώνα τα ρίγη
κι η ματιά σου, μια θάλασσα πλατιά!
Λίγο αν στο άπειρο στρέφει,
να, της θλίψης τα νέφη,
στη μ’ αστέρια κατάσπαρτη νυχτιά!...

Π.Θ.Τ.

Αϊτή, Ιανουάριος 2010

Δυο αητόπουλα, δυο χρυσαητοί,
κινήσαν απ’ την Αϊτή,
να πάνε το μαντάτο,
σ’ όλου του κόσμου τις αχτές,
πως ο ήλιος δεν εβγήκε χτες
και τ’ άστρα πέσαν κάτω.

Φτάσαν στου Ουάσιγκτων τη γη
κι είχαν στα στήθια τους πληγή
και φύγαν για Λονδίνο
κι απ’ το Λονδίνο στο Καλαί,
με τις φτερούγες τους τις μπλε,
παντού σκορπώντας θρήνο.

Περάσαν κι απ’ τον Πειραιά,
πετώντας μόνοι κι αραιά
και ρίξαν το στεφάνι,
πλεγμένο μ’ άνθια των αγρών,
από τα χέρια κοριτσιών,
που η μάνα τους τα χάνει.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Απογοήτευση ερωτική

Το μαγεμένο βλέμμα σου,
το κόκκινο φιλί σου,
το βελουδένιο χάδι σου,
που πόθησα πολύ,
βάφτηκε με το γαίμα σου,
πνίγηκε στη χολή σου,
και δεν περνάει το βράδυ μου,
αγάπη μου, καλή.

Τα ρούχα μου θα βγάλω, να
κρυφτώ μες στην αυλή σου,
να βλέπει το φεγγάρι μου,
που τρέμω σαν πουλί
κι αν έχεις κάποιον άλλονα,
στην νύχτα τη θολή σου
και θέλει να σε πάρει μου,
με κόβεις σα γυαλί.

Τα λαγγεμένα λόγια σου,
τ’ ολόξανθο μαλλί σου,
τα φλογισμένα μάτια σου,
του ψέματος στολή,
θαφτήκανε στα υπόγεια σου,
ξεντύσου, ξεστολίσου
και ρίξε τα κομμάτια σου,
σε τούτο το σκαλί.

Π.Θ.Τ.