Γλυκά σταφύλια

Τα γλυκά σταφύλια στην κληματαριά,
που τρυγάν, τον τρύγο, στα χωριά,
λάμπουν σαν και σένα, μες στην αντηλιά
και τα κόκκινά σου τα φιλιά…

Το χρυσό τραγούδι, που ’λεες τότε, γυμνή
και για σένα τώρα ο νους θρηνεί,
το καντήλι τρέμει, το ηφαίστειο βοά,
σαν παρθένα, πρώτη της φορά…

Αχ, αγάπη ή πόθος, κι αν αγάπη, τι κλαις,
γιατρικό έχει το φαρμάκι αυτό,
σμαραγδένιο δάκρυ, να κυλά στις θηλές
των βυζιών σου παίζοντας κρυφτό…

Ο στυφός ο μούστος κι ένας Βάκχος-Γιαχβέ,
σάτυρος, σε βάζει στη Μπε-εμ-βε,
για ν’ ακούς το κλάξον και τα φρένα στριγγλούν,
σκοτωμένους όλοι να σας δουν…

Έχω πια μεθύσει κι έχω πλέον εθιστεί,
να σε προσκυνούν τόσοι πιστοί
κι ούτε θα θυμάσαι πόσα μού ’πες εσύ,
κάποια μέρα πίνοντας κρασί…

Π.Θ.Τ.