ΑΥΤΟΜΑΤΟ ON/OFF ΟΤΑΝ ΕΚΠΕΜΠΟΥΜΕ

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

Ασημένιο φεγγάρι


Τ’ ασημένιο φεγγάρι,
στρογγυλό σαν μπαλόνι,
δέσαν κάτι φαντάροι,
με μιας μπότας κορδόνι.

Να το βάλουν στην πύλη,
που περνούν τα καμιόνια,
λυπημένο καντήλι,
σκαλωμένο στα κλώνια.

Να το βλέπουν οι ξένοι,
πάνω ’κεί, κάθε βράδυ,
με κρασί απ’ το βαγένι
και γλυκό παξιμάδι.

Τα κορίτσια της πόλης,
που πάν’ στους αλφαμίτες,
να το φτάνουνε μόλις,
σαν ψηλώνουν στις μύτες.

Και μετά, στο στρατώνα,
να κοιμούνται μαζί τους,
καλοκαίρι, χειμώνα,
μια στιγμή απ’ τη ζωή τους.


Π.Θ.Τ.

animated-bus-divider

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

Χρόνια πολλά, Καλά Χριστούγεννα!


Μαινάδες απ' το πρωί με μαλώνουνε, γιατί άργησα να σάς ευχηθώ!
Σέρνουν τα βήματα μέσα στο σπίτι μου για να τρομοκρατηθώ!
Μα εγώ σας αγαπώ, ειλικρινά δεν σας ξέχασα, είσαστε Φίλοι μου εσείς!
Χρόνια Πολλά και Καλά Χριστούγεννα! Κι όλοι να είστε ευτυχείς!...

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης


animated-bus-divider

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

Μες στον οντά


Μες στον οντά, π’ όλο κεντά
και π’ όλο πλέκει νήματα,
στέλνει τη σκέψη της κοντά
κι ένα μπουκέτο ποιήματα.

Τα ποιήματά της στο χαρτί
κι η σκέψη της ξετύλιχτη,
μια Κυριακή, κοντή γιορτή
και μια Δευτέρα αμείλιχτη.

Είναι λωλή και το φιλί,
δεν το χαρίζει σ’ άλλονε,
μόν’ σ’ έναν ξένο, στην αυλή
κι η μάνα της τη μάλωνε.

Κι η μάνα της κρατεί κλειδί
και την κλειδώνει μην τον δει
και τη σφαλνά κι αυτή σπαρνά,
στο φως εκεί, το σκοταδί.

Κι ένα πουλί, παρακαλεί,
να τού πηγαίνει γράμματα
και το πουλί πικρολαλεί
και την κοιτάει κατάματα:

«Θα σύρω μια, θα σύρω δυο,
θα σύρω τρεις για να τον διω,
μετά τραβά γι’ ανατολή,
καινούργια αγάπη τον καλεί».

Π.Θ.Τ.


animated-bus-divider

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Γράφω και σβήνω


Γράφω και σβήνω και γράφω ξανά,
τα λόγια μου σύμβολα κι οι ήχοι,
σύμβολα κι οι ήχοι, μελάνια κοινάˑ
γραμμένοι όλοι γύρω μου οι τοίχοι.

Πότε θα γίνω δικός σου, Νανά;
Πότε καλό θα μού τύχει;
Γράφω και σβήνω και γράφω ξανά,
γραμμένοι όλοι γύρω μου οι τοίχοι.

Είσαι το πάθος που με κυβερνά
κι ο πόθος του κόσμου που αντήχει.
Γράφω και σβήνω και γράφω ξανά,
τα λόγια μου σύμβολα κι οι ήχοι.

Πέφτω, γκρεμίζομαι σ’ Άδη γκρεμνά
κι η δίνη του, με κατατρύχει.
Πότε θα γίνω δικός σου, Νανά;
Πότε καλό θα μού τύχει;

Π.Θ.Τ.

Διευκρίνιση: Μιλώ για μια κοπέλα με το όνομα Νανά που υπήρξε μεγάλο πάθος μου στα νεανικά μου χρόνια... Δεκαετία του '90.


animated-bus-divider

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Μαρμαρωμένος


Τούτες τις μέρες, ραγίζω σαν πέτρα,
που πάγωσε στην ερημιά.
Τριγύρω μου κόσμος πολύς, στα δυο μέτρα,
μα βοήθεια δε βρίσκω καμιά.

Κι έρχονται νύχτες, π’ αγέρας σφυρίζει
και μπαίνει απ’ τις χαραγματιές.
Με παίρνει, με σέρνει και με στροβιλίζει,
να βγω στ’ Α-Γιαννιού τις φωτιές.

Άκου το γέλιο τους, άκου το γλέντι,
τον ατίθασό τους χορό.
Όλοι με λένε χορευτή και λεβέντη
κι εγώ να χαρώ δεν μπορώ.

Τέτοιες στιγμές, σκαρφαλώνω στις μύτες,
των ακροδαχτύλων του νου.
Και των νεφώνε μισανοίγω τις σήτες,
να δω λίγο μπλε τ’ ουρανού.

Έχει καιρό μαρμαρώσει η καρδιά μου
και λείπεις στη χώρα σου, εσύ.
Ραφτάδες σού ράβουν τα πέπλα του γάμου
και νάνοι σού φέρνουν κρασί.

Π.Θ.Τ.


animated-bus-divider

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Πότε θα φανεί


Πότε θα φανεί,
λευκό πανί, λευκό στο πέλαγο πανί,
να το στέργουν οι
βαθιοί μας πόθοι κι οι κρυφοί μας ουρανοί.

Πέθανα κι αργώ,
με πάνε ’κεί, με πάνε ’δώ, με βήμα αργό,
σ’ ένα φορτηγό,
με τα σκουπίδια να μ’ αδειάσουν να πνιγώ.

Γδύθηκε ξανά,
μπρος στ’ ανοιχτό παράθυρό της η Νανά,
διάφανα, φτηνά,
τα δυο της στήθια, τη φωτιά της δείχνουν, να.

Έχω πέπλα αχνού,
μορφή του σύννεφου ψηλά του σκοτεινού,
πειραγμένο νου,
εκδικητής σκληρός εγώ, του καθενού.

Θα φανεί ποτές
ή το κουρσέψαν της αυγής οι πειρατές
κι είναι στις αχτές,
χωρίς τη λάμψη και το χρώμα που ’χε χτες.

Π.Θ.Τ.


animated-bus-divider

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Παρτίδα σκάκι


Τα ρόδα στην αυλή, τα μυστικά τους λεν.
Η ανάσα τους βαθιά, σαν ευωδιά απλώνει.
Για τη βασιλοπούλα την ωραία, που δεν
αγάπησε κανένας κι ο καημός λιώνει…

Σαπφώ, ποιήτρια πάθους και πόθου μαζί,
βγες στο παράθυρό σου και συ, λιγάκι.
Τους στρατιώτες να δεις, με στολές φανταιζί,
καθένας κι ένα πιόνι παρτίδας σκάκι.

Σκληρούς κανόνες έχει, να τα χάνει ο νους,
τούτη η μυσταγωγία, π’ άρχισες η ίδια
Τους αξιωματικούς σου τους αληθινούς,
καλόπιασε με βέρες και δαχτυλίδια!

Χαμένη ζωή κι εφάμαρτη!... Στο παραβάν,
οι αδικοσκοτωμένοι το θρήνο σέρνουν.
Το βασιλιά το Φάοντα, στους πύργους πάν’…
Κι οι ιππείς τίποτα τώρα δεν καταφέρνουν.

Στο Ιόνιο βγαίνεις, με σκάφος μυτιληνιό,
το φως να κυνηγήσεις, σ’ άσπρο ακρωτήρι.
Μα ο ήλιος, ακατανίκητος στον ουρανό,
μ’ αχτίδες σ’ αιχμαλωτίζει, προτού να γείρει.

Κοιμήσου κορασίδα κι ο ύπνος σού πάει.
Τ' αγόρια όλα, όσα σένα θέλησαν, πνίχ’ τα,
στ’ Αχέροντα το γοερό ρέμα, π’ αργοκυλάει,
τους νεκρούς του κουβαλώντας, μέρα νύχτα…

Π.Θ.Τ.

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Κοιτάζοντάς σε


Κοιτάζοντάς σε,
μακριά που θα ’σαι,
θ’ αναρωτιέμαι.
Γι’ αυτό το ψέμα,
πικρό σαν αίμα,
αν φταίω ή φταίμε.

Στο παραθύρι,
που θα ’χω γείρει,
θα συλλογιέμαι.
Βαριές οι νύχτες
και λεν οι δείχτες,
«λησμόνησέ με».

Λευκή σαν χιόνι,
του νου μου αφιόνι,
πώς τρέμω, ιδέ με.
Κι έλα κοντά μου,
στην αγκαλιά μου
κι αγάπησέ με.

Π.Θ.Τ.

Οπτασία

angergirl


Ξέρω ένα κορίτσι, μια οπτασία μαγεμένη,
που ’χει το χρώμα τ’ ουρανού στ’ αφίλητα χείλη
και που δε μένει στη γη, μα συχνά κατεβαίνει,
να γεμίσει το πανέρι της με λουλούδια του Απρίλη!

Κάποτε, παλιά, λες από αγάπης σινιάλο,
ήρθε και τής ξέπλεξα των μαλλιών την πλεξούδα
κι όταν ’χάθη ξανά, στο σύννεφο το μεγάλο,
τη φουρκέτα της μ’ άφησε, χρωματιστή πεταλούδα!

Π.Θ.Τ.

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Και ξαφνικά

harp


Και ξαφνικά, στάθηκες μπροστά μου γυμνή.
Με πρόσωπο άλλης, στον καθρέφτη.
Και ξαφνικά, θάμπωσαν άστρα κι ουρανοί
κι έγινες ένα φως που πέφτει…

Ως κι η σελήνη πια, δε γελούσε στη γη.
Γυναίκα νιώθοντας κι εκείνη.
Ως κι η σελήνη, λες κι είχε βρει στη σιγή,
το μαγικό της, να ομορφύνει…

Και μήτε καν, είχες βυθιστεί στο κρασί.
Ούτε και ζάλη σε κρατούσε.
Και μήτε καν, κρύφτηκες στα πέπλα σου εσύ,
για να μη δω, θλιμμένη που ’σαι…

Μονάχα να, τραγούδησες μ’ άλλη φωνή.
Με πρόσωπο άλλης, στον καθρέφτη.
Μονάχα να, φτερούγισες πιο ζωντανή,
κει, που κανείς δεν τ’ ονειρεύτη…

Π.Θ.Τ.

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Μέρα και νύχτα


Μέρα και νύχτα, θυμάμαι, θυμάμαι,
την κάθε δική μας στιγμή,
κάθομαι ξύπνιος χωρίς να κοιμάμαι
και με τυραννούν οι λυγμοί.

Είναι που λείπεις, ω οδύνη της λύπης,
είναι που δε βρίσκεσαι εδώ
κι έχω πια μάθει να λείπεις, να λείπεις
και πια δε ζητώ να σε δω.

Μια μουσική με κρατά λυπημένο,
μα δε με πικραίνεις εσύ
κι ό,τι μού μένει για να περιμένω,
το σβήνει μια κούπα κρασί.

Όλα τα πράγματα πήραν τον ήχο,
ενός ρολογιού που χτυπά,
σ’ έχω στη σκέψη, καπνίζω και βήχω,
ξαπλώνω στο πάτωμα απά.

Γύρω, τριγύρω, χορεύεις, χορεύεις,
γοβάκι-στιλέτο φορείς,
να με κλωτσήσεις γυρεύεις, γυρεύεις
και να με σκοτώσεις μπορείς.

Π.Θ.Τ.

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

Στο σώμα σου


Στο σώμα σου, βρήκα μια βρύση,
που όταν διψώ, θα με δροσίσει.
Στο σώμα σου, βρήκα μια αλήθεια,
κοκκινοκέρασα δυο στήθια.

Τα καλοκαίρια μοιάζουν αιώνες,
δεν έχει χιόνια και χειμώνες.
Τ’ αστέρια σκύβουν, να τ’ αγγίξεις
κι ούτε σταλιά της μαύρης πλήξης.

Μια μουσική μού φέρνει πόνο,
λίγο αν μού φύγεις, πώς κρυώνω!
Μα με κρατάς στην αγκαλιά σου
και γίνομαι καλά, κοντά σου.

Ένα φεγγάρι σαν μπαλόνι,
μας ραίνει μ’ ασημένια σκόνη.
Κι είμαστε μόνοι στον πλανήτη,
μπρος στο ζωγραφιστό μας σπίτι.

Π.Θ.Τ.

Ω! Της καρδιάς


Ω! Της καρδιάς, απαύγασμα κι ω! Τι πόθοι!
Μεσάνυχτα και μια ονείρωξη μού εντυπώθη!

Στα λευκά τα σεντόνια, λες; Που εκυλήθη!
Και πάν’ μετά, αυτή κι η εικόνα της, μες στη λήθη!

Τώρα γελώ... Παραδίνομαι στα πάθη!
Σαν θα τελειώσω και σκουπιστώ, θα ’χω μάθει:

Δε μ’ αγαπάς! Μιαν απέραντη νιώθω θλίψη!
Ο άλλος εαυτός μου, να ξέρεις, θα τη συνθλίψει!

Π.Θ.Τ.

Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009

Γλυκά σταφύλια


Τα γλυκά σταφύλια στην κληματαριά,
που τρυγάν, τον τρύγο, στα χωριά,
λάμπουν σαν και σένα, μες στην αντηλιά
και τα κόκκινά σου τα φιλιά…

Το χρυσό τραγούδι, που ’λεες τότε, γυμνή
και για σένα τώρα ο νους θρηνεί,
το καντήλι τρέμει, το ηφαίστειο βοά,
σαν παρθένα, πρώτη της φορά…

Αχ, αγάπη ή πόθος, κι αν αγάπη, τι κλαις,
γιατρικό έχει το φαρμάκι αυτό,
σμαραγδένιο δάκρυ, να κυλά στις θηλές
των βυζιών σου παίζοντας κρυφτό…

Ο στυφός ο μούστος κι ένας Βάκχος-Γιαχβέ,
σάτυρος, σε βάζει στη Μπε-εμ-βε,
για ν’ ακούς το κλάξον και τα φρένα στριγγλούν,
σκοτωμένους όλοι να σας δουν…

Έχω πια μεθύσει κι έχω πλέον εθιστεί,
να σε προσκυνούν τόσοι πιστοί
κι ούτε θα θυμάσαι πόσα μού ’πες εσύ,
κάποια μέρα πίνοντας κρασί…

Π.Θ.Τ.

Γαρούφαλλο στ' αυτί


Από το "Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο".

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Γεγονότα μνήμης

starskyblue


Σύννεφα μεγάλα,
όλο αλεύρι, γάλα,
τοποθετημένα στη σειρά.
Μες στο μπλε τηγάνι,
λουκουμάδες φτιάνει,
μια φαρδιά, θεόρατη κυρά.

Το παιδί που παίζει,
τρέχει στο τραπέζι,
απ’ τον Αίνο πιότερο ψηλό.
Κάθεται στο πιάτο,
που ’ναι, πάνω-κάτω,
μέχρι ένα φεγγάρι στρογγυλό.

Ο πατέρας νάτος,
έρχεται τρεχάτος,
με μια εφημερίδα σα χωνί.
Παίρνει τ’ αποφάγια
και τούς κάνει μάγια,
να γιομίσουν μ’ άστρα οι ουρανοί.

Όμορφα νυχτώνει
κι όσοι μένουν μόνοι,
μια μελαγχολία, τους τσιμπά.
Με σβηστά τα φώτα,
βλέπουν γεγονότα,
που κρατούν στη μνήμη τους θαμπά.

Π.Θ.Τ.

100 Επισκέπτες! Σας ευχαριστούμε

funny-birthday


Μέσα σε τρεις μόνο μέρες λειτουργίας, φτάσαμε χάρη σε σας, και στο αγαπημένο μας Fimotro, τους 100 πρώτους μας επισκέπτες! Ευχαριστούμε θερμά!

Sexy Poetry!

Αναπνοή, ανατολή...


Πού να 'σαι συ;

Μες στον καπνό

sexygirl-animation


Τελειώνω το ’να ποτήρι κι αρχίζω τ’ άλλο.
Παίζει μια μουσική μακρινή και σβήνω.
Τα δυνατά ποτά μονορούφι πίνω.
Τελειώνω το ’να ποτήρι κι αρχίζω τ’ άλλο.

Μες στον καπνό, μια χλαβοή πολύ μεγάλη...
Μες στον καπνό κι αχνά η μορφή σου ξεπροβάλλει.

Σηκώνομαι μεθυσμένος, κάνω σινιάλο.
Γέρνω μετά να πέσω και τι θα γίνω;
Στην νύχτα μέσα φέγγει το φως σου εκείνο.
Σηκώνομαι μεθυσμένος, κάνω σινιάλο.

Μες στον καπνό, μια χλαβοή πολύ μεγάλη...
Μες στον καπνό κι αχνά η μορφή σου φεύγει πάλι.

Τελειώνω το ’να τσιγάρο κι ανάβω τ’ άλλο.
Ζάλη μ’ αποκοιμίζει, τα μάτια κλείνω.
Κι αν δε μού δώσεις ένα φιλί σου σβήνω.
Τελειώνω το ’να τσιγάρο κι ανάβω τ’ άλλο...

Π.Θ.Τ.

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Στις πηγές του Ευρώτα


Στις δροσερές πηγές του Ευρώτα,
γυμνές χορεύουν οι Νηρηίδες,
που ’ναι τα μάτια τους σαν φώτα
κι ήλιου χρυσού σκορπούν αχτίδες.

Αν τύχει και περάσεις νύχτα
και ξαφνικά τις συναντήσεις,
μέρα θα γίνει η μαύρη νύχτα
κι όλος ο Ταΰγετος επίσης.

Σαν Ερινύες, μέχρι τη Σπάρτη,
μπορεί και να σε κυνηγήσουν,
γιατί τούς χάλασες το πάρτι,
χωρίς θεός του Ολύμπου να ήσουν.

Π.Θ.Τ.

Η Δάφνη

apollo-and-daphne-scary-animation


Η Δάφνη κολυμπά στη λίμνη
κι ως την κορφή του Ολύμπου φτάνουν οι ύμνοι,
του Απόλλωνα που παίζει λύρα
και να τής φέρει του έρωτα ποθεί τα μύρα!

Μα η Δάφνη είναι πιστά ορκισμένη,
πως θα ’ν’ η αγνότη της στους Θεούς δοσμένη,
δοσμένη για πάντα...

Ο Απόλλωνας θωρεί που βγαίνει,
την κυνηγάει και την προλαβαίνει,
μα ο Δίας που τον όρκο εφύλα,
τη μεταμόρφωσε σε θάμνο και σε φύλλα!...

Π.Θ.Τ.

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Macadam Flower



Από το ολάνθιστο νέο άλμπουμ της εκπληκτικής Έμμα Σάπλιν.

Είμαι γυμνή

otello


Όταν δε δίστασες να μ’ απορρίψεις,
ίσως να νόμισες πως θα μού λείψεις
κι εγώ θυμάμαι το χαμόγελό σου,
μπαίνοντας τότε στ’ αυτοκίνητό σου.

Κι είμαι γυμνή, γυμνή, διάφανη. Βγαίνω
στο μπαλκόνι. Και μια φωνή στο ράδιο,
γλυκιά φωνή, λέει: «Μη μ’ αφήνεις μόνη».

Τώρα που μού ’χεις πια για πάντα φύγει,
μάλλον σού φαίνεται πως θα ’χω ρίγη,
μα κάθε πρωί που πας για τη δουλειά σου,
μ’ απάθεια σε κοιτάζω. Για φαντάσου!

Κι είμαι γυμνή, γυμνή, διάφανη. Βγαίνω
στο μπαλκόνι. Και μια φωνή στο ράδιο,
γλυκιά φωνή, λέει: «Μη μ’ αφήνεις μόνη».

Να ξέρεις πως υπάρχει θεία δίκη
κι αυτή θα σού αποδώσει τι σ’ ανήκει,
δε θέλω να σ’ εκδικηθώ, δε θέλω,
κάποιον καινούργιο θα γνωρίσω Οθέλλο.

Π.Θ.Τ.

Λίντα

mein-kampf


Οι στρατιώτες προελαύνουν σημειωτόν,
σε παράταξη των τριών επί πενήντα.
Κάθε λόχος έχει μέσα και μια Λίντα,
προς ικανοποίηση πλείστων εξ αυτών.

Εις τα παραγγέλματα των στρατηγών,
αυτομάτως υπακούουν δίχως σκέψη.
Για τον πόλεμο τους έχουν μετατρέψει,
κατά πώς υπαγορεύει ο αγών.

Το Mein Kampf, έργο διττών ερμηνειών,
να τηρούν οφείλουν ένδον της στολής τους.
Είν’ γι’ αυτούς ό,τι η Διαθήκη στους απίστους,
«ζήτω ο Φύρερ όλων των Γερμανιών».

Με τη Λίντα τους, τις νύχτες ομαδόν,
επιδίδονται σ’ ανίερες περιπτύξεις.
Έως ότου επέλθει η προϊούσα λήξις,
συρρικνώνουσα του κράτους το εμβαδόν.

Π.Θ.Τ.

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Η γαλέρα


Στον ουρανό, δε βγήκε το φεγγάρι
και μια γαλέρα-σύννεφο σαλπάρει.

Χίλια κουπιά, σε δυο διπλές αράδες,
τόσους πολλούς, τους σκλάβους δεν ξανάδες.

Εεε-ωπ, εεε-ωπ, δουλέμποροι στα ζύγια
και ρυθμικά σφυρίζουν τα μαστίγια.

Δεμένη στο κατάρτι μια γοργόνα,
τα χέρια της κομμένα απ' τον αγκώνα.

Μες στον κλαυθμό και τις κλαγγές αντάμα,
δε σταματά το γοερό της κλάμα.

Την αγαπώ, στη σκέψη μου την έχω,
κωπηλατώ πιο δυνατά κι αντέχω.

Π.Θ.Τ.

Πήρε στον ώμο το σταμνί


Πήρε στον ώμο το σταμνί
και βγήκε στην αυλή γυμνή.
Βγήκε στον κήπο για νερό
κι εγώ ν’ αντέξω δεν μπορώ.
Πέφτω στη γης, του θανατά
κι ένας περάτης με ρωτά:

«Μήνα σε βρήκαν μπαλωθιές
κι έχεις πληγές πολύ βαθιές;
Μη σε χαράκωσε κανείς,
βαριανασαίνεις και πονείς».

«Μηδέ με βρήκαν μπαλωθιές
κι ας έχω τις πληγές βαθιές.
Μηδέ κανείς με χάραξε,
μια κόρη με συντάραξε.
Είδα στητή τη ρόγα της
και των ματιών τη φλόγα της».

«Σύρε, τράβα και μίλα της,
μες στης καρδιάς τα φύλλα της.
Πες της, να μένει σου πιστή,
σε μοναστήρι μην κλειστεί,
ν' ανάβει τα καντήλια της,
με τρέμουλο στα χείλια της».

Σηκώθηκα ο φτωχός, να ’ρθώ,
στον ουρανό και στο βυθό.
Άλλος τη βάσταγε αγκαλιά
και τήνε γιόμιζε φιλιά.

Π.Θ.Τ.

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Πάλι γυμνή


Και πάλι γυμνή...
Πόσες φορές ακόμα θα γδυθώ;
Βάλε και βγάλε ρούχα απ' το πρωί!
Ας φόραγα ένα μόνο κιμονό.

Σα μια μηχανή...
Γυρίζω εδώ κι εκεί για να δοθώ.
Πάνω τα πόδια, σβήνει η αναπνοή!
Τα βράδυα, πόσοι μ' είχαν, λησμονώ.

Έρωτες στεγνοί...
Στα ντους τους, βιαστικά θα ξεπλυθώ.
Έμαθα την άλλη όψη σου, ζωή!
Με τυραννάς, γι' αυτό σε τυραννώ.

Π.Θ.Τ.
Locations of Site Visitors