Όταν δε δίστασες να μ’ απορρίψεις,
ίσως να νόμισες πως θα μού λείψεις
κι εγώ θυμάμαι το χαμόγελό σου,
μπαίνοντας τότε στ’ αυτοκίνητό σου.
Κι είμαι γυμνή, γυμνή, διάφανη. Βγαίνω
στο μπαλκόνι. Και μια φωνή στο ράδιο,
γλυκιά φωνή, λέει: «Μη μ’ αφήνεις μόνη».
Τώρα που μού ’χεις πια για πάντα φύγει,
μάλλον σού φαίνεται πως θα ’χω ρίγη,
μα κάθε πρωί που πας για τη δουλειά σου,
μ’ απάθεια σε κοιτάζω. Για φαντάσου!
Κι είμαι γυμνή, γυμνή, διάφανη. Βγαίνω
στο μπαλκόνι. Και μια φωνή στο ράδιο,
γλυκιά φωνή, λέει: «Μη μ’ αφήνεις μόνη».
Να ξέρεις πως υπάρχει θεία δίκη
κι αυτή θα σού αποδώσει τι σ’ ανήκει,
δε θέλω να σ’ εκδικηθώ, δε θέλω,
κάποιον καινούργιο θα γνωρίσω Οθέλλο.
Π.Θ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου