Κοιμάται ο νους στην έκταση της άμμου,
κοιμάται το κορίτσι μου, σιμά μου…
Με τα χρυσά μαλλιά της απλωμένα,
σ’ αστέγνωτα σεντόνια πτυχωμένα.
Κορμί γυμνό και βελουδένιο σώμα,
απ’ τη σιγή, πιο παγωμένο ακόμα…
Στον ουρανό, η σελήνη σπέρνει ασήμια
και στα βουνά τα μαύρα, κλαίν’ τ’ αγρίμια.
Βαμμένος με των αστεριών το θάμπος,
τής σιγοτραγουδώ, ν’ ακούσει σάμπως…
Και μια φωνή-λυγμός, στα δυο της στήθια,
«αγάπη μου», μού λέει, «δεν είν’ αλήθεια».
Τα ψέματα, για δες, όμορφα που ’ναι,
μ’ αρέσει να τ’ ακούω, στ’ αυτιά να ηχούνε…
Κι απ’ τα γλυκά, σμιχτά δικά της χείλια,
περσότερα ζητώ!... Εκατό και χίλια.
Κοιμάται η πολιτεία η βυθισμένη,
κοιμάται κι η μικρή μου αγαπημένη…
Με τα μελιά τα μάτια της κλεισμένα,
σε γάμου κλίνη, που ’τανε για μένα.
Π.Θ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου