Οι γοργόνες

Στον ήλιο στεγνώναν γυμνά τα κορμιά τους,
γοργόνες δεν ήταν, κρυμμένες στους βάτους.

Ούτε άστρα απ’ το σέλας σε μήκη και πλάτια,
σαν φώτα μεγάλα, που μοιάζουν με μάτια.

Τον κρότο, τη λάμψη, την όψη τους είδα,
μια μέρα, με δίχως αγάπης ελπίδα.

Προσπέρασα κι είπα, «δεν είναι για μένα»
κι απέ, λυπημένος, θυμήθηκα εσένα.

Τα χάδια, το σώμα, την κορμοστασιά σου,
τ’ ατίθασο βλέμμα, τ’ αγκάθια φιλιά σου.

Πισάχναρο πήρα, το φως τους για να ’βρω,
μα βγήκα σε βράχο καμένο και μαύρο.

Χαμένες εκείνες· αλήθεια, πού πάνε;
Τα κύματα, ακόμα, ποιες ήταν ρωτάνε.

Κι αν ήταν νεράιδες, που ζούνε στα μάκρη
κι αν ήταν κορίτσια που κρύβουν το δάκρυ.