Η Λιάνα

Βράζει η Λιάνα, βράζει η Λιάνα
και στη βρύση τρέχει για να
πιει νερό κάτ’ απ’ τη βάνα,
σαν σκασμένη Βραζιλιάνα.

Μένει τόπλες και τσιτσίδι,
την πυρώνει ο ήλιος ήδη,
βάζει λάδι, βάζει ξύδι
και μυρίζει σαν κοψίδι.

Δίπλα της, στην παραλία,
ρίχνουν άγκυρα δυο πλοία,
το ’να λέγεται «Φιλία»
και το άλλο, «Μεγαλεία».

Πιάνονται στα χέρια οι μούτσοι,
άσπροι μούτσοι, μαύροι μούτσοι,
δεν τούς έμεινε παπούτσι,
είχανε μυαλό κουκούτσι.

Μείναν μόνοι οι καπετάνιοι,
στο μικρούτσικο λιμάνι,
άντρες ώριμοι και σπάνιοι,
τρών’ τη Λιάνα στο τηγάνι.

Π.Θ.Τ.