Η νέγρα Μαίρη

Με μια θαμπή φωτογραφία μου στο χέρι,
κατέβηκε στην προκυμαία η νέγρα Μαίρη.
Από την Αφρική το πλοίο την έχει φέρει
κι ούτε με γνώρισε ποτέ κι ούτε με ξέρει.

Έχει φτωχούς ανθρώπους στα δικά της μέρη,
πολλοί δεν προλαβαίνουν καν να γίνουν γέροι.
Πήγα, λοιπόν, σ’ ένα γραφείο στο Κρυονέρι,
για να μού βρουν κοπέλα που να μ’ ενδιαφέρει.

Τα χρόνια φεύγουν, σαν ξερόφυλλα στ’ αγέρι
γι’ αυτό κι εγώ, μια μαύρη διάλεξα για ταίρι.
Απ’ τη φωτιά για να σωθεί κι απ’ το μαχαίρι,
υπό συνθήκες άλλες, άτυχη «από χέρι».

Τι με πειράζει, που τη γλώσσα μου δεν ξέρει;
Από πολλές πλευρές, ετούτο με συμφέρει.
Μ’ ένα μονόπετρο που φτιάξαν καλογέροι,
θα την αρραβωνιάσω, μέρα μεσημέρι.

Και θα φροντίζει εμένα κι όλο μου τ’ ασκέρι
και θα μ’ ευγνωμονεί χειμώνα καλοκαίρι.
Θα ’ναι πιστή, πολύ πιστή, από ανάγκη εν μέρει
και μες στο σπίτι μου θα λάμπει σαν αστέρι.