Μιαν όμορφη κουκλίτσα,
μόλις εφτά χρονώ,
βασίλισσα την ντύσαν,
για τον καρνάβαλο.
Αυτή χορεύει σάμπα
χωρίς να σταματά
κι η δίνη τη ζαλίζει
και την παραπετά.
Ξάφνου, το κλάμα αρχίζει,
μπρος στ’ άγριο κοινό,
που κάνει να δακρύσει
και τον καρνάβαλο.
Τα μάγουλά του εκείνος
κρατώντας γελαστά,
γυρίζει και τής λέει,
στ’ αφτί ψιθυριστά:
«Βασίλισσά μου, δες με,
σε υπηρετώ πιστά,
γιατί μια τέτοια μέρα,
βάζεις τα κλάματα;
Μην ήσουνα βαρκούλα
που σπάσαν τα κουπιά,
μην κλαις που θα με κάψουν
και δεν αντέχεις πια»;
«Εγώ, καρνάβαλέ μου,
δεν κλαίω για σένανε
κι αν ήμουνα βαρκούλα,
κάλλιο ας με δένανε.
Η τιάρα τούτη φταίει,
που μού ’ρχεται στενή,
και μόλο της τ’ ασήμι,
σαν ψέμα είναι φτηνή».
Π.Θ.Τουμάσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου