Σ’ αγαπώ, αγαπημένη
κι απ’ το φως μαγεμένη,
της καρδιάς μου είσ’ εσύ η καινούργια αυγή!
Το χρυσό ουράνιο τόξο,
που βαθιά θα επιδιώξω,
να το κάνω να φέξει όλη τη γη!
Ζεστασιά σε τυλίγει,
στου χειμώνα τα ρίγη
κι η ματιά σου, μια θάλασσα πλατιά!
Λίγο αν στο άπειρο στρέφει,
να, της θλίψης τα νέφη,
στη μ’ αστέρια κατάσπαρτη νυχτιά!...
Π.Θ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου