Εσταυρωμένος με καρφιά,
στο χρυσαφί σου σταυρουδάκι,
θαυμάζω σου την ομορφιά,
στο κάθε σου ραντεβουδάκι.
Εσύ με ξύδι και χολή,
ποτίζεις μου βαθιά τα σπλάχνα,
γιατί σε πόθησαν πολλοί
κι εγώ τους βλέπω δίχως άχνα.
Κάθε που βγάζεις τα λαμέ
και παραδίνεσαι του κτήνους,
σκέφτομαι μήπως σαν εμέ,
θα διώξεις κάποτε κι εκείνους.
Τις νύχτες που ’χεις μοναξιά,
με ρίχνεις μέσα στο συρτάρι,
μ’ αριστερά μου και δεξιά,
υπάρχουν κι άλλοι, πού να πάρει.
Είμαστε κάμποσοι κουτοί,
κάποιος καρφώθηκε στη χτένα,
κάποιος σε κάποιο μπικουτί
κι είδα και στις κουρτίνες ένα.
(Φαντάζομαι την κυρία Λουκά, να ψάχνει στην εύρεση του Google, για «εσταυρωμένος» και να την βγάλει εδώ!... Ωχ, ωχ, συγνώμη κυρία Λουκά! Μη μού θυμώσεις του καψερού...).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου