Έχω μια γειτόνισσα βλαμμένη,
που στο διπλανό το σπίτι μένει,
μόλις φεύγω για δουλειά και λείπω,
ολοτσίτσιδη βγαίνει στον κήπο.
Αχ, αχ! Αλί και τρισαλί…
Φωνάξετε και τον Αλή.
Σκύβει τα γατιά της να ταΐσει
κι έχει την καρδούλα μου ραΐσει,
μού ’ρχεται να πά’ να τη γυρέψω,
να προσευχηθώ και να νηστέψω.
Αχ, αχ! Πού βγαίνεις καψερή;
Είν’ οι γειτόνοι πονηροί.
Ρίχνει με τη μάνικα νεράκι
και πετιέμαι με το μποξεράκι,
να μού ρίξει μια ριπή και μένα,
να πλυθώ, που βρώμισα, οϊμένα.
Αχ, αχ! Σε θέλω, σε ποθώ…
Άνοιχ’ την πόρτα για να ’ρθώ.
Πάτερ, πάτερ, ξομολόγησέ με,
όλοι μας στη γειτονιά τη θέμε,
ο Θανάσης την ποθεί κι ο Νίκος
κι ο Θωμάς, που ’ν’ αθλητής στο μήκος.
Αχ, αχ! Σκέψεις αμαρτωλές…
Πού μένει, τέκνο μου, μού λες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου