Χάνω λάδια και γίνομαι λιώμα,
μόλις βλέπω το λάγνο σου σώμα,
σε φαντάζομαι μες απ’ τα ρούχα,
μα φοβάμαι τα «ξουτ» και τα «γιούχα»!
Τι ’ν’ αυτές οι καμπύλες οπού ’χεις,
δεν ζωγράφιζε τέτοια ο Τσαρούχης,
στην παλάμη μου θέλω να κλείσω,
τα μπροστά, τα πλαϊνά και τα πίσω!
Σαν περνώ κι είσαι μπρος στη βιτρίνα,
το κεφάλι μου σκύβω με πείνα,
λιγουρεύω· το σάλιο μου τρέχει,
αλλά συ, «ζα μαν φου», «πέρα βρέχει»!
Το ’χω βάλει σκοπό στο μυαλό μου,
να σ’ αρπάξω στη μέση του δρόμου,
να σε κλείσω στα μπράτσα μου μέσα,
για να σ’ έχω δικιά μου γιατρέσσα!
Θα σού χτίσω παλάτι από πέτρα,
με τα κάγκελα τέσσερα μέτρα,
να μη βλέπεις τους άντρες τους ξένους
και να ζεις σαν Μαντώ Μαυρογένους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου