Με πήρε ο ύπνος κι έγειρα
στα στήθη σου, Λουκία
και στ’ όνειρό μου ανέγειρα
μια πολυκατοικία.
Μ’ εξήντα-δυο πατώματα,
ψηλή σαν τη μορφή σου,
να ξεκινώ απ’ τα χώματα,
να φτάνω στην κορφή σου.
Η γριά μου γι’ αρχιτέχτονα
μ’ έστελνε στο Μετσόβιο,
μα παίχτονα και παίχτονα
κόλλησα άλλο μικρόβιο.
Κοιμήθηκα και χύθηκε
στο στρώμα το σιρόπι
και συ φωνάζεις: «Πίθηκε,
πού ’ν’ οι καλοί σου τρόποι»;
Μη μού θυμώνεις κι έχτισα,
σπίτι για σένα, με άπλα,
δίπλωμα δεν απέχτησα,
μα έχω πτυχίο στην ξάπλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου