Ξέρω ένα κορίτσι, μια οπτασία μαγεμένη,
που ’χει το χρώμα τ’ ουρανού στ’ αφίλητα χείλη
και που δε μένει στη γη, μα συχνά κατεβαίνει,
να γεμίσει το πανέρι της με λουλούδια του Απρίλη!
Κάποτε, παλιά, λες από αγάπης σινιάλο,
ήρθε και τής ξέπλεξα των μαλλιών την πλεξούδα
κι όταν ’χάθη ξανά, στο σύννεφο το μεγάλο,
τη φουρκέτα της μ’ άφησε, χρωματιστή πεταλούδα!
Π.Θ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου