Ω! Της καρδιάς, απαύγασμα κι ω! Τι πόθοι!
Μεσάνυχτα και μια ονείρωξη μού εντυπώθη!
Στα λευκά τα σεντόνια, λες; Που εκυλήθη!
Και πάν’ μετά, αυτή κι η εικόνα της, μες στη λήθη!
Τώρα γελώ... Παραδίνομαι στα πάθη!
Σαν θα τελειώσω και σκουπιστώ, θα ’χω μάθει:
Δε μ’ αγαπάς! Μιαν απέραντη νιώθω θλίψη!
Ο άλλος εαυτός μου, να ξέρεις, θα τη συνθλίψει!
Π.Θ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου