Εκδρομή στην παραλία

Κατέβα κάτω τη Συγγρού,
γκρα-γκρα γκρου-γκρου, γκρα-γκρα γκρου-γκρου
κι από κει την Ποσειδώνος,
είσαι μόνη κι είμαι μόνος!

Πάμε στη Βούλα για καφέ,
Φωφώ, το φο σου κάνει εφέ,
βρε, το φο σου δαχτυλίδι,
τα τσαλίμια σου κι οι πήδοι!

Με το που βγαίνουμε Καβούρ’,
πηγαίνουμε για μπάνιο βουρ,
στο Καβούρ’, στη Βουλιαγμένη,
’γώ γυμνός και συ ντυμένη!

Στη Βάρκιζα, στη Βάρκιζα,
τα χείλη σου σού τα ’ρκιζα,
πια ποτέ μη μ’ απατήσουν,
να μού μείνεις όπως ήσουν!

Στο δρόμο της επιστροφής,
προς αναζήτηση τροφής,
κόβουμε δεξιά για Βάρη,
γουρουνόπ’λο και μοσκάρι!

Απέ, ξανά μανά Συγγρού,
γκρα-γκρα γκρου-γκρου, γκρα-γκρα γκρου-γκρου
κι από κει στην Αλεξάντρας,
να σού δείξω τι θα πει άντρας!

Η ποθητή

Είναι κοπέλα ποθητή
κι απ’ το μπαλκόνι της κοιτάζει
τους αξιωματικούς της Στάζι,
σάμπως να βλέπει τον E.T.!

Δεν τρέμει τον κατακτητή,
στέκει γυμνή και δεν την νοιάζει,
κόσμος πεινά, κόσμος φωνάζει,
βρε, τι κατάσταση νοητή!

Η συννεφιά καλά κρατεί,
πέφτει βροχή, πέφτει χαλάζι,
ξένοι στρατοί την κάνουν χάζι,
χορεύει αυτή… Ρολάν Πετί!

Έτσι περνά, χωρίς γιατί,
χρόνια και χρόνια στο περβάζι,
πότε νυχτώνει και νυστάζει,
πότε στον κήπο περπατεί!

Είναι κοπέλα ποθητή,
του καθενός ανδρός μαράζι,
μια λύπη πάντα την σπαράζει
κι όχι, δεν έχει παντρευτεί!

Ο εσταυρωμένος

Εσταυρωμένος με καρφιά,
στο χρυσαφί σου σταυρουδάκι,
θαυμάζω σου την ομορφιά,
στο κάθε σου ραντεβουδάκι.

Εσύ με ξύδι και χολή,
ποτίζεις μου βαθιά τα σπλάχνα,
γιατί σε πόθησαν πολλοί
κι εγώ τους βλέπω δίχως άχνα.

Κάθε που βγάζεις τα λαμέ
και παραδίνεσαι του κτήνους,
σκέφτομαι μήπως σαν εμέ,
θα διώξεις κάποτε κι εκείνους.

Τις νύχτες που ’χεις μοναξιά,
με ρίχνεις μέσα στο συρτάρι,
μ’ αριστερά μου και δεξιά,
υπάρχουν κι άλλοι, πού να πάρει.

Είμαστε κάμποσοι κουτοί,
κάποιος καρφώθηκε στη χτένα,
κάποιος σε κάποιο μπικουτί
κι είδα και στις κουρτίνες ένα.

(Φαντάζομαι την κυρία Λουκά, να ψάχνει στην εύρεση του Google, για «εσταυρωμένος» και να την βγάλει εδώ!... Ωχ, ωχ, συγνώμη κυρία Λουκά! Μη μού θυμώσεις του καψερού...).

Η γειτόνισσα

Έχω μια γειτόνισσα βλαμμένη,
που στο διπλανό το σπίτι μένει,
μόλις φεύγω για δουλειά και λείπω,
ολοτσίτσιδη βγαίνει στον κήπο.

Αχ, αχ! Αλί και τρισαλί…
Φωνάξετε και τον Αλή.

Σκύβει τα γατιά της να ταΐσει
κι έχει την καρδούλα μου ραΐσει,
μού ’ρχεται να πά’ να τη γυρέψω,
να προσευχηθώ και να νηστέψω.

Αχ, αχ! Πού βγαίνεις καψερή;
Είν’ οι γειτόνοι πονηροί.

Ρίχνει με τη μάνικα νεράκι
και πετιέμαι με το μποξεράκι,
να μού ρίξει μια ριπή και μένα,
να πλυθώ, που βρώμισα, οϊμένα.

Αχ, αχ! Σε θέλω, σε ποθώ…
Άνοιχ’ την πόρτα για να ’ρθώ.

Πάτερ, πάτερ, ξομολόγησέ με,
όλοι μας στη γειτονιά τη θέμε,
ο Θανάσης την ποθεί κι ο Νίκος
κι ο Θωμάς, που ’ν’ αθλητής στο μήκος.

Αχ, αχ! Σκέψεις αμαρτωλές…
Πού μένει, τέκνο μου, μού λες;

Φωτογραφίες άνωθεν

Με φλας τραβάν φωτογραφίες,
από τα σύννεφα τα γκρίζα,
«υετός», λεν οι μετεωρολόγοι,
«καρεκλοπόδαρα», ο λαός.

Παρ’ όλες τούτες τις σοφίες,
πήγα κι αγόρασα κορνίζα,
γιατί είναι χίλιοι-δέκα λόγοι,
που σε γουστάρω διακαώς.

Οι φωτογράφοι είναι μαφίες,
από την κορυφή ως τη ρίζα,
μ’ άμα σε δουν με κομπολόγι,
κάνουν την πάπια, γενικώς.

Θ’ αρπάξω τις φωτογραφίες,
που σ’ έχουνε με μένα, Λίζα,
απ’ τ’ ουρανού το σκυλοσόγι,
να κλαίν’ οι διάκοι κι ο ναός.

Ο αρχιτέχτονας

Με πήρε ο ύπνος κι έγειρα
στα στήθη σου, Λουκία
και στ’ όνειρό μου ανέγειρα
μια πολυκατοικία.

Μ’ εξήντα-δυο πατώματα,
ψηλή σαν τη μορφή σου,
να ξεκινώ απ’ τα χώματα,
να φτάνω στην κορφή σου.

Η γριά μου γι’ αρχιτέχτονα
μ’ έστελνε στο Μετσόβιο,
μα παίχτονα και παίχτονα
κόλλησα άλλο μικρόβιο.

Κοιμήθηκα και χύθηκε
στο στρώμα το σιρόπι
και συ φωνάζεις: «Πίθηκε,
πού ’ν’ οι καλοί σου τρόποι»;

Μη μού θυμώνεις κι έχτισα,
σπίτι για σένα, με άπλα,
δίπλωμα δεν απέχτησα,
μα έχω πτυχίο στην ξάπλα.

Γυμνή

Θα σε δω, γυμνή μου φίλη,
να ποτίζεις την αυλή σου
κι όπως θα περνώ το δείλι,
θα μού πεις, «ώρα καλή σου».

Φουσκωμένος απ’ τον πόθο,
βιαστικά θα γνέψω «γεια σου»,
τι ντροπή φριχτή θα νιώθω,
κόκκινος σαν την μπογιά σου.

Πώς μπορείς γυμνή να βγαίνεις,
να σε βλέπουν οι γειτόνοι,
τη γιαγιά σου να πικραίνεις,
που μαζί σου μένει μόνη;

– Η γιαγιά μου, με τις κότες,
στην καρέκλα της κοιμάται,
το πορτί μου ανοίγω τότες
κι οι γειτόνοι λεν, «ορμάτε!».

Δεν έχω ρούχα

Δεν έχω ρούχα, δεν έχω ρούχα,
κάποιοι μού σκίσανε τα ρούχα μου,
κάποιοι μού σκίσανε τα ωραία μου ρούχα
και πια δεν έχω ρούχα να φορώ.

Βγαίνω στο δρόμο και με χλευάζουν
όλοι οι διαβάτες κι οι περαστικοί,
χιλιάδες πράγματα στον νου τους βάζουν,
μα για τις σκέψεις τους αδιαφορώ.

Να δεις, στο τέλος θα με διαφθείρει
κι αντί για θύμα θύτης θα γινώ,
κάποιοι μού σκίσανε τα ωραία μου ρούχα
και πια δεν έχω ρούχα να φορώ.

Η τρις-Μεγίστη

Ναπολέων Βοναπάρτη
je vous aime πολύ τρελά
αλλά να το ξες, για πάρτη
σου, θα γίνουν Βατερλά.

Σ' έπιασε η Ζοζεφίνα
να σταμπά άλλη τινά.
Περιμέν' η γκιλοτίνα
σου μιλώ ειλικρινά.

Μon amour Ναπολεόνε
αυτοκράτορα λολέ,
απ' τη Ζέφ,o Αλ Καπόνε,
μάθε, παίρνει εντολαί.

Θα σε κάνει η Ζεφούλα
κοντοστούπη στρατηλά
πάνω σου να φεύγουν ούλα
τα χοντρά και τα ψιλά.

Ναπολέων petit-άκο,
κακομοίρ, η τρις-Μεγίστη
θα σε κά του μποξ το σάκκο
και θα σου τη βγα την πίστη.

Γκατλούλα

Σημείωση: Σαν γνήσιοι κυνηγοί ταλέντων (σέξι, σέξι, σέξι) που είμαστε, σάς παρουσιάζουμε σήμερα την ...Γκατλούλα! Κάντε κλικ στο όνομά της για να μπείτε στη σελίδα της που έχει τρελάνει κόσμο και ντουνιά!...

Πράσιν' αλογάκια

Τα πράσιν’ ανθρωπάκια,
που κατοικούν στον Άρη,
λατρεύουν τα σουβλάκια,
με μπόλικο μπαχάρι.

Τα πράσινα ματάκια,
που τα ’χα για φεγγάρι,
τα κάνανε πλακάκια,
μ’ έν’ άλλο παλικάρι.

Τα πράσιν’ αλογάκια,
που μού ’λεγες με χάρη,
τα ξέρουν τ’ αραπάκια,
στου δρόμου το φανάρι.

Τα πράσινα βυζάκια
και ποιος μού τα ’χει πάρει
και ποιος τα κάνει μάκια,
να ’ρχόσουνα μακάρι.

Στα πράσινα παγκάκια,
κοιμάμ’ και στο χορτάρι,
με γένια και μουστάκια,
ωσάν το διακονιάρη.

Τα πράσινα πουλάκια,
θαρρούν πως ρίχνω στάρι,
χτυπάνε παλαμάκια,
δεν παίρνω ’γώ χαμπάρι.

Τα πράσινα σοκάκια,
τα ’φαγα με το φτυάρι,
λατρεύω τα σουβλάκια,
με μπόλικο μπαχάρι.