Αγαπημένη μου Λουντμίλα,
πες μου, γιατί σωπαίνεις; Μίλα!
Γιατί κοιτάζεις στο ταβάνι;
Τι σού ’φταιξα, τι σού ’χω κάνει;
Το χέρι σου το παγωμένο,
τώρα σού το βαστώ σαν ξένο!
Και σού χτενίζω τα μαλλιά σου,
που ’ναι ξερόκλαδα του δάσου!
Ποιος από μένα σ’ έχει κλέψει,
το ’χω συνέχεια στη σκέψη.
Πού ταξιδεύεις, σε ποια πλάτη,
μήπως μού κάκιωσες για κάτι;
Λούντα γλυκιά, Λούντα μοιραία,
μαζί θα φύγουμε, παρέα!
Θα βρούμε τα χρυσά παλάτια,
που ’βλεπα μες στα δυο σου μάτια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου